जितेन्द्र : पढाइमा ‘फ्लप’, साउथ फिल्मको रिमेकले बनाइदियो ‘हिट’
काठमाडौं– जितेन्द्र ८० वर्षका भइसकेका छन्। यो ठूलो खुसीको कुरा हो। तर, त्योभन्दा ठूलो कुरा के हो भने ८० वर्षको उमेरमा पनि उनी ५५ वर्षको देखिन्छन्।
यो भनाइ प्रख्यात अभिनेता तथा फिल्म निर्माता र जितेन्द्रको मिल्ने साथी राकेश रोशनको हो। जितेन्द्र, राकेश रोशन र ऋषि कपूर फिल्म उद्योगका तीन यस्ता साथी हुन्, जसको मित्रताको उदाहरण धेरै पटक दिइन्छ।
जितेन्द्र ८० वर्ष पुगेपछि पत्रकारहरुले उनलाई सोधे– फिटनेसको रहस्य के हो ? त्यसपछि उनले भने– नियमित व्यायाम, खानपानको ख्याल र खुसी।
फिल्ममा ८० वर्षभन्दा कम उमेरका अन्य स्टार पनि छन्। अमिताभ बच्चन अक्टोबर ११ मा ८० वर्ष पुग्दैछन्। धर्मेन्द्र ८६ वर्षका भएका छन्। विश्वजित पनि ८५ वर्षका भइसकेका छन्। मनोज कुमार जुलाईमा ८५ वर्षका हुनेछन्।
तीमध्ये मनोज कुमार अस्वस्थ छन्। उनलाई हिँडडुल गर्न समेत समस्या छ। अर्कोतर्फ अमिताभ बच्चन कामका हिसाबले एकदमै फिट छन्। यो उमेरमा उनको काम गर्ने जोस बढेको छ। तर, उनी वर्षौंदेखि धेरै रोगबाट पीडित छन्। अनुहारमा पनि उमेर झल्किन्छ।
विश्वजित हिड्नमा त राम्रै छन् तर उनलाई हेर्दा उनको उमेरको अनुमान लगाउन सकिन्छ। रणधीर कपूर ७५ वर्षको उमेरमा पनि अस्वस्थ छन्। हातमा लाठी लिएर हिँड्छन्।
८६ वर्षको उमेर अनुसार धर्मेन्द्र एकदमै फिट छन्। उनी आफ्नो फार्म हाउसमा खेतीपाती गर्छन्, पौडी खेल्छन्। उनी पनि ८६ वर्षको जस्तो लाग्दैनन्। उनको स्मरणशक्ति पनि निकै राम्रो छ।
८० वर्षको उमेरमा ५५, जितेन्द्र
आकाशी रङको ज्याकेट र नीलो शर्ट–प्यान्ट लगाएर ७९औं जन्मदिनको केक काट्दा संगीतको धुनमा नाचिरहेका जितेन्द्र ५० वर्षका जस्ता देखिन्थे।
साथीभाइको अगाडि केक काट्नुअघि र पछि जितेन्द्र आफैंले आफ्नै फिल्मको ‘बार बार दिन ये आये, बार बार दिल ये गए’ गीत गाउँदै नाचिरहेका थिए।
त्यसअघि जब जितेन्द्रले जयपुरमा आफ्नो ७८औं जन्मदिन मनाएका थिए, जितेन्द्रको रमाइलो अचम्मको थियो। श्रीमती शोभा र छोरी एकतासँगै नाच्दै नाच्दै जितेन्द्रले सबैलाई हातले केक खुवाइरहेका थिए।
जितेन्द्रको जीवनकथा हेर्नुभयो भने यसमा धेरै उतारचढावहरू छन्। धेरै कठिनाइहरू छन् भने सफलता र लोकप्रियता पनि चरम सीमामा छ।
जितेन्द्रको जीवनको संघर्ष उनको जन्मदेखि नै सुरु भएको थियो। ७ अप्रिल १९४२ मा अमृतसरमा जन्मेका जितेन्द्रको वास्तविक नाम हो रवि कपूर।
रविको जन्म मात्र ७ महिनाको गर्भमा भएको थियो। त्यसैले आमा कृष्ण र बुबा अमरनाथ कपूरले रविलाई धेरै ध्यान दिएर हुर्काए, ताकि उनको विकासमा कुनै कमी नआओस्।
अर्कोतर्फ परिस्थिति यस्तो बन्यो कि अमरनाथलाई अमृतसरबाट मुम्बई आउनु पर्यो, जहाँ आमाबुवा आफ्ना दुई बहिनी र एक भाइ गिरगाउँको रामचन्द्र बिल्डिङको एउटा चावलमा बस्थे।
उनका बुबा आर्टिफिसियल ज्वेलरीमा काम गर्थे, जसका कारण उनले फिल्मकर्मीलाई पनि यस्ता गहना भाडामा दिने गर्थे। यही कामका लागि रवि धेरै स्टुडियोमा पनि गहना दिन जाने गर्थे।
उनको बुबाको आर्थिक अवस्था राम्रो थिएन। तर, उनले रविलाई त्यहाँको राम्रो सेन्ट सेबास्टियन हाई स्कूलमा पढाए, जहाँ अमृतसरको परिवारका अर्का जतिन खन्नाले पनि रविसँग पढे।
जतिन रविको खास साथी बने। जतिन पछि राजेश खन्नाको रूपमा देशको पहिलो सुपरस्टार बने। रविले पनि फिल्ममा जितेन्द्रको रुपमै आए र नाम कमाए।
जितेन्द्रलाई पहिले फिल्ममा काम गर्ने रुचि थिएन। तर, सुरुदेखि नै रविलाई जतिनको अभिनय धेरै मन पर्थ्यो। उनलाई देखेर रविलाई पनि अभिनयको भूत सवार भयो।
जितेन्द्रले एकपटक फिल्ममा आउने कुरामा भनेका थिए, ‘पढाइमा निकै कमजोर थिएँ, त्यसपछि मेरो परिवारको आर्थिक अवस्था पनि कमजोर थियो। पढाइमा राम्रो भएको भए राम्रो जागिर पाउन सकिन्थ्यो। धेरै पैसा थिएन। त्यसैले आफ्नै व्यवसाय गर्न सकिनँ, त्यसैले मेरा लागि दुवै बाटो बन्द भएकाले फिल्ममा लाग्न थालें।’
कुनै न कुनै रूपमा स्कुल पढेपछि रविले पनि जतिनसँग मुम्बईको केसी कलेजमा बीएमा भर्ना भए। तर, रविले बीएको पढाइ पूरा गर्न सकेनन्।
जितेन्द्रले पहिलो ठूलो सफलता फिल्म ‘फर्ज’बाट पाए, जसमा नायिका थिइन् बबिता।‘फर्ज’ तेलुगु सुपरहिट फिल्म ‘गुडाचरी ११६’ को रिमेक थियो, जुन वास्तवमा जेम्स बन्ड फिल्मबाट प्रभावित थियो। तेलुगुमा फिल्मको नायक कृष्ण र नायिका जयललिता थिइन्।
जितेन्द्रका लागि ‘फर्ज’ धेरै हिसाबले महत्त्वपूर्ण साबित भयो। ‘फर्ज’ बाट साउथ फिल्मको रिमेकमा जितेन्द्रको कामको सुरुआत यस्तो थियो कि त्यसपछि साउथका हरेक हिन्दी फिल्मको रिमेकमा पहिलो रोजाइ बने। जितेन्द्रको रिमेकमा जति काम अरु कुनै नायकले गरेका छैनन्।
‘मस्त बहरों का मैं आशिक’ गीतमा उनले गरेको एक्सन जितेन्द्रको स्टाइल बन्यो। जसका कारण जितेन्द्रको सेतो जुत्ता चर्चित भयो र यस फिल्मको डान्सले उनलाई ‘जम्पिङ ज्याक’ उपाधि दिएको थियो।साभार: drishyatv.com
